Geen tijd voor rustpauze

We zouden pizza eten op de camping en het zou vandaag een rustdag worden, maar dingen lopen soms anders. Het is weekend en op de camping is het feest: disco tot 12 uur 's nachts. In het dorp pizza gegeten en in bed de oordoppen in dus. Bij wakker worden ging de TV bij de buurman weer aan. Wat doen we hier? Dus gaan we fietsen, naar het Laco di Vico, een natuurreservaat, omringd met het grootste hazelnotenboomgaarden-gebied van Europa. We eten al vier weken Nutella, dus dat inspireert. Het fietsen ging perfecto, geen moeie benen. Temperatuur loopt weer op tot 30 graden. Marieke vindt haar remmen vreemd doen, dus de technische man gaat er naar kijken, morgen. Op de camping Nature (gelukkig geen naturisten) starten we in volledige rust en stilte. Tot.... ongeveer 100 kinderen arriveren. Het kakelt op vrolijke manier, in rap Italiaans. We eten een eigen pasta, en we zien jonge meiden in badjas naar de douchehokken schuifelen. Er is overal leiding, dus volgens mij gaat de nachtrust niet verloren.
Marieke vraagt: hoe ervaar jij het fietsen (want zij heeft in de blogs meermalen haar verhaal vertelt). Allereerst een kleine teleurstelling te melden, het is echt onzin dat je 'groeit' tijdens de reis. Elke morgen voel je je benen, zit de inspanningen van de vorige dagen nog in de kuiten, dus elke berg is opnieuw een uitdaging. Het fietsen zelf gaat mij goed af, gelukkig, ik vind elke keer mijn tempo en kom boven. En natuurlijk, als ik dan na 80 km fietsen lekker onder de douche sta, ben ik blij, tevreden en voel ik de moeheid van de zojuist geleverde inspanning. De omgeving is telkens anders, het verkeer is zeer vriendelijk (weg is de fabel van de macho-Italiaan die permanent zijn hand op de claxon heeft) en dat laatste is in Toscane fijn, want hier geen vrijliggende fietspaden, enkel autowegen. O ja, mijn kont, ik heb drie fietsbroeken mee, en eentje zorgde voor irritatie, stom. Niet meer gedragen. Vanaf dat moment geen problemen meer, gewoon regelmatig wisselen tussen de andere 2. Trots op mijn Koga, die loopt als een zonnetje en trots op Marieke die gewoon elke berg beklimt als een berggeit (met turbo). Samen begonnen en straks samen eindigen in Rome!! Maar morgen .... onze rustdag.